Austro-Węgry w latach trzydziestych XIX wieku także nie miały konstruktora, który umiałby zaprojektować parowóz nadający się do użytku na nowo budowanej linii kolejowej z Wiednia do Krakowa (KFNB). Na otwarcie pierwszego odcinka kolei w 1837 roku parowóz dostarczyły zakłady Stephensona. Była to maszyna o układzie osi B1. Parowozy z dwoma osiami napędnymi budowano jeszcze przed parowozem Rocket, a także w latach trzydziestych, a oś toczną za stojakiem dodano w nich z powodów podobnych jak przy przejściu z układu osi 1A na 1A1.
Parowozy o układzie osi B1 były przeznaczone do ruchu towarowego. Na zewnętrznych korbach miały osadzone wiązary, a dwa cylindry umieszczone pod dymnicą. Napęd był przenoszony na drugą oś wykorbioną. Oś cylindrów była nachylona do przodu, tak że korbowody podchodziły pod pierwszą oś. Na kotle znajdowały się dwa zbieralniki pary z zaworami bezpieczeństwa, a miedzy nimi miska gardzielowa typowa dla parowozów kolei KFNB. Drewniana, obita blachą ostoja była uzupełniona cienkimi podłużnicami.
Razem z parowozem Vulcan kolej KFNP otrzymała z firmy Tayleur & Co jeszcze dwie maszyny o układzie osi B1 — Samson i Hercules. Dwa późniejsze parowozy o takim samym układzie osi. pochodzące z 1841 roku były znacznie większe. Na nich skończyły się dostawy takich parowozów dla kolei KFNB. Parowóz Vulcan został wycofany z eksploatacji w 1851 roku i niedługo także zlikwidowany.