Pierwszy parowóz z trzema osiami napednymi skonstruował Stephenson już w 1834 roku, ale dopiero w latach pięćdziesiątych XIX stulecia ten układ osi znalazł uznanie konstruktorów i producentów. Do tego czasu parowozy z dwoma osiami napędnymi wystarczały do transportu towarowego.
Francuskie Towarzystwo Wschodnie w 1850 roku zakupiło pierwszy parowóz nowego typu. Do 1855 roku były to jednak stale parowozy z napędem wewnętrznym. Dopiero od 1856 roku rozpoczyna się era parowozów z cylindrami parowymi umieszczonymi na zewnątrz ostoi daleko z przodu, a rozrząd kulisowy Stephensona zamontowano wewnątrz ostoi. Pierwsze parowozy tego typu zostały zbudowane dla kolei Ardennes. Miały one klasyczny kocioł bez kołpaka parowego, z typową wysoko umieszczoną piasecznicą. Ścianę ochronną zastąpiono później budką dla maszynisty, a kotły wymieniono dając nowe na nadciśnienie 9 atm.
Do 1884 roku Compagnie de l’Est miała 179 parowozów typu Ardennes (numery od 0.250 do 0.299 i od 0.350 do 0.478). Było to jednak drobiazgiem w porównaniu z ponad tysiącem parowozów podobnego, ale cięższego typu Bourbonnais kolei PLM.
Parowozy bez kół tocznych były dobre do jazdy z małymi prędkościami, a dzięki temu, że cała masa spoczywała na kołach napędnych miały dużą siłę pociągową. W wielu zarządach kolejowych przez długie lata były podstawowymi pojazdami trakcyjnymi transportu towarowego. Później zostały przeniesione do prac manewrowych na stacjach i bocznicach.
Pretty! This has been an extremely wonderful article. Thanks for providing this info. Adelina Thibaud Hugon