W czasach narodzin transportu kolejowego sprawa szerokości toru nie była wyjaśniona i do końca uporządkowana. Great Western Railway, która opanowała stopniowo południowy zachód Anglii i cześć Walii, wybrała dla torów swoich linii kolejowych szerokość 7 stóp (1 stopa = 3,048. 10*1 m/. Głównemu konstruktorowi kolei Sir Danielowi Goochowi umożliwiło to produkowanie w warsztatach w Swindon olbrzymich jak na owe czasy pojazdów. Seria parowozów Iron Duke — tak nazywała się jedna z pierwszych maszyn serii liczącej 30 parowozów — była przekrojem konstrukcji europejskich, a przede wszystkim angielskich, lat czterdziestych minionego wieku
— wewnętrzna ostoja, wewnętrzne cylindry, wszystkie osie sztywno umieszczone w ostoi, koła napędne bez obrzeży prowadzących. Na kolei GWR dość duży stały rozstaw osi nie był przeszkodą, a tylko przyczyną tego, że konstrukcja, która zestarzała się dość szybko na innych kolejach, na szerokim torze utrzymała się aż do 1892 roku
-końca parowozów o dużym stałym rozstawie osi.
Parowozy serii Iron Duke z biegiem czasu przebudowywano, między innymi dorabiano im budkę dla maszynisty i palacza. W latach 1871—1888, w czasie gdy na kolejach normalnotorowych już od kilkudziesięciu lat stosowano wózki toczne, zbudowano nowe parowozy tego samego typu.
Koła napędne średnicy prawie 2,5 m umożliwiały parowozom serii Iron Duke rozwijanie dużych prędkości. Na kolei GWR parowóz o układzie osi 1A1 już w 1846 roku osiągnął prędkość ponad 120 km/h, a prędkość podróżna pociągów wynosiła w 1848 roku 93 km/h. Szerokie tory typu Brunela, lansowane również we Francji przez Polonceau, były kosztowne w budowie i dlatego wkrótce przestano je stosować. Ale jeszcze w 1853 roku na takim torze parowóz z kołami średnicy 2750 mm rozwinął prędkość 132 km/h, prędkość którą na torze normalnym przekroczono 37 lat później.