Na początku 1829 roku akcjonariusze spółki budującej linie kolejową Liverpool—Manchester jeszcze nie wiedzieli, czy pociągi na tej trasie będą ciągnięte przez parowozy, czy przez stacjonarną maszynę parową. Ponieważ brano pod uwagę także ruch pasażerski, przeto ważne było osiąganie odpowiedniej prędkości jazdy. Postanowiono ogłosić konkurs na parowóz dla nowej linii. Konstruktor zwycięskiej maszyny miał otrzymać 500 funtów szterlingów nagrody. Konkurs wygrał parowóz Rocket panów Stephensonów i pana Booth a. Najpierw na trasie długości około 56 km uciągnął trzykrotność swojej własnej masy z prędkością 16 km/h. Następnie wykonał to zadanie powtórnie, a kończąc konkurs pokazał, że może uciągnąć trzy razy więcej albo może osiągnąć prędkość większą niż 40 km/h.
Zwycięzca z Rainhill miał podstawowe elementy konstrukcyjne nowoczesnego parowozu: dwa cylindry oraz korby na osi napędnej przesunięte względem siebie o 90°, odprowadzanie pary do komina przez dyszę, odsprężynowane osie i walczak z rurami ogniowymi. Prosty rozrząd mimośrodowy wymagał niestety złożonego manipulowania dźwigniami i pedałem przy każdym ruszaniu z miejsca. Tender, izolacja kotła i koła były drewniane.
Mimo zwycięstwa na równinie pod Liverpoolem parowóz nie nadawał się do normalnej eksploatacji. Musiał on najpierw zostać przerobiony. Najważniejszymi zmianami było powiększenie dymnicy i doprowadzenie cylindrów do prawie poziomego ułożenia.
Po tej rekonstrukcji parowóz pracował do 1836 roku, kiedy został sprzedany kolei kopalnianej w Kirkhouse. Następnie został ponownie przebudowany i jeździł jeszcze przez wiele lat. Ludzie szanujący tradycję uratowali parowóz przed zagładą. Dziś w przebudowanym kształcie możemy go oglądać w Science Museum w Londynie. Oprócz oryginału istnieje wiele mniej lub bardziej udanych modeli parowozu Rocket. Niektóre z nich nadają się do eksploatacji.